25 jaar Leids cabaret festival

Cabaretiers zijn zeer vermoeiende mensen in de omgang. Ze zijn in een voortdurende staat van opwinding, luidkeels bezig iedereen om zich heen verbaal te overtroeven. Of ze zijn juist hoekig, somber en wantrouwend, en zuigen diep in een sofa weggedoken alle energie uit hun omgeving weg. Vaak zitten ze ergens halverwege deladder die loopt van irritatie via nijdigheid naar onversneden woede; jegens medespelers, publiek, techniek, maar meestal gewoon jegens de theaterdirecteur. Of ze zijn door de zenuwen onbenaderbaar. Of ze zijn ontroostbaar verdrietig, wegens onduidelijke incidenten in de persoonlijke leefomgeving. Of ze zijn in een megalomane bui wegens al te veel succes. Of ze heten Hans en dan krijg je al het bovenstaande voor de prijs van 1.

Zet een stuk of twintig cabaretiers in een hetzelfde theater, en de voorstelling achter de schermen dreigt al snel veel spannender te worden dan die op het podium. Ik heb in de artiestenfoyer van de Kleine Komedie tijdens de zogeheten 'Cabarestafettes' mensen en hun carrières in een paar zinnen gebroken zien worden door collega's. Fijne collega's die gewoon zin hadden om iemand om iemand kapot te maken. Je hebt er wel een extra zintuig voor nodig, want aan de oppervlakte en in de omgang lijken cabaretiers vaak net gewone mensen. Maar hun extreme gevoeligheid voor alle frequenties van al dan niet gelukte humor, zorgt ervoor dat de onderlinge competitie nooit verslapt.

De meerderheid van de artiesten die deze week in Carrè staan, staan daar voor het eerst. Of ze hebben er, als ondergetekende, wel eens een klein karweitje mogen opknappen en hebben er dus aan geroken. Eigenlijk hebben alleen Lebbis en Janssen voluit de hele tent bezet gedurende èèn week, en zij paraderen dan ook door de catacomben als twee astronauten die al lang op de maan zijn geweest, en die het zuchtend nog 1 keertje voordoen.

Alle zangers, poëten, jonge honden, snelvuurkanonnen, mooipraters en Publikumsbeschimpfers die in dit boekje geschilderd worden, zullen zes dagen lang op de toppen van hun kunnen en zenuwen moeten werken om de mooiste theaterzaal van Nederland 'plat te krijgen'. Zij hebben onder leiding van Willem van de Sande Bakhuyzen gelelrd samen te werken. En als dat niet lukt met een regisseur die zelfs Srebrenica tot een succes wist te maken, dan lukt het nooit meer.

Wij hebben in een inspirerende en tastend/zoekende sfeer van wederzijds respect genoten van elkaars teksten en muziek, wij steunen elkaar op bijna fysieke wijze, te vergelijken met de permanete vergroeiingen op de planken van het Idolspodium. Wij hebben er kortom alle vertrouwen in dat het zes geweldige avonden plus ee ndito middag worden, maar nu gaan we even in de coulissen staan kijken of er bij Hans iets misgaat.